یادداشت هایی از خاطرات و تجربیات یک دانشجوی مامایی

کارآموزی نوزادان😍

شنبه, ۲۱ تیر ۱۳۹۹، ۰۷:۲۴ ب.ظ
بیشتر از قبلیا ذوق داشتم آخه تازه میخواستیم وارد فیلد تخصصی خودمون بشیم و با نوزادان شروع شد، مگه داریم شیرین تر از نوزادای تازه متولد شده؟

یه بیمارستان جدید بود و چون با مکان پاویونش آشنا نبودم پس زودتر از همیشه از خونه راه افتادم، وارد حیاط که شدم نمیدونستم کجا باید برم طبق راهنمایی یکی از دوستان ترم بالایی تونستم پاویون رو پیدا کنم که اگه راهنماییش نبود تا شب هم نمیشد پیداش کرد😁

کلید کمد گرفتم و لباسم رو عوض کردم، کتابچه معاینه نوزاد و یه خودکار برداشتم و منتظر بقیه شدم، حانیه از راه رسید و اولین چیزی ک بهم گفت: من اگه پنج صبحم اینجا باشم تو نیم ساعت قبلش همینجایی😁.

بقیه اعضای گروه هم رسیدن و همزمان هم استاد وارد پاویون شد و گفت که برید طبقه ی اول بخش پست پارتوم تا من بیام..به سمت بخش راه افتادیم، چهره ی همه خندان بود چون در این مکان لحظه به لحظه معجزه رخ میداد، زندگی تازه، نفسی تازه، تولدی تازه...

اینقدر که درگیر اطراف بودیم نفهمیدیم کِی استاد وارد بخش شد و چنددقیقه ای منتظرمون بود..

باهم به یکی از اتاق های خالی رفتیم، قرار بود برای جلسه اول، آموزش به مادران رو انجام بدیم پس قبلش باهم مزایای شیرمادر و نکات دیگر رو مرور کردیم و اول به همراه استاد و بعد دوتا دوتا کنار مادرها میرفتیم و بهشون آموزش میدادیم، دیگه خبر از تعویض پانسمان های مکرر و خسته کننده نبود، هرلحظه که نوزاد تازه ای رو میدیدیم عملا همه ی خستگی ها از بین میرفت..

قبلش با خودم تمرین کرده بودم که با مادر چطور برخورد کنم و چه حرفایی بزنم اما لحظه ی اول استرس داشتم و عملا هیچی به ذهنم نرسید و نگاه های استاد هم استرسم رو بیشتر میکرد..نفس عمیق کشیدم و هرچی به ذهنم اومد رو گفتم خیلی از حرفام ربطی به همدیگه نداشت ولی گفتم، امیدوار بودم مادر بنده خدا بفهمه چی دارم میگم، بعد از تموم شدن آموزش ها استاد گفت که سعی کن هرچیزی که امروز مرور کردیم رو تو کاغذ بنویسی و به ترتیب برای مادر توضیح بدی از این شاخه به اون شاخه نپر، واقعا انتظار همچین توصیه ای رو داشتم..کلی تمرین کردیم و روز به روز مهارت ارتباط برقرار کردن مون با مادران بیشتر شد...وقتی توجه مادر ها رو به حرفام میدیدم وقتی با لبخند تایید میکردن انرژیم صدبرابر میشد..وقتی واسه موفقیتم دعا میکردن کلی حس خوب یهو به سمتم میومد..

گالری گوشیم پراز عکس نوزاد بود اسم هرکدومشون هم مینوشتم که یادم نره، وقتی از مادر اجازه میگرفتم که میتونم از کلوچه تون عکس بگیرم با لبخند میگفتن آره حتما فقط بذار پتوش رو کنار بزنم ولباسش رو درست کنم که خوشگل تر بیوفته..

از روز های بعدی کم کم وارد کار معاینه شدیم و نوزادانی که تازه متولد میشدن رو بررسی میکردیم، اندازه گیری قد و وزن و دور سر، معاینه از سر تا کف پا، تزریق ویتامین K و خوشگلش میکردیم و تحویل مامانش میدادیم...قطعا شیرین ترین و لذت بخش ترین کار دنیاست ولی بسیار حساس....

خوبی پاویون این بیمارستان داشتن آشپزخانه با تجهیزات بود و میتونستیم زمان استراحت یه نیمروی درجه یک با بچه ها دور هم بخوریم.

از هفته ی بعد همراه استاد به بخش NICU یا مراقبت های ویژه نوزادان رفتیم، بخشی که شیرینی بخش قبلی رو نداشت، چون محل نگه داری نوزادان بدحال بود، نوزادانی که در خارج از دستگاه به سختی میتونستن نفس بکشن، فقط برای تغذیه از دستگاه خارج میشدن و دوباره به مکان قبلی بازمیگشتن..ولی روحیه مادران فوق العاده بود و حال بچه هاشون روز به روز بهتر میشد...

وقتی اولین نوزاد رو ادمیت (معاینه) کردم یاد روزهای سخت قبل قبولی دانشگاه افتادم، یاد روزهایی که انجام این کارها و پوشیدن این لباس آرزوم بود و حالا داشت تبدیل به تجربه و خاطره میشد...

تمام عشقی که داشتم رو تقدیم اون نوزاد کردم...

موافقین ۲ مخالفین ۰ ۹۹/۰۴/۲۱
یاس ب.دارابی

نظرات  (۳)

۲۱ تیر ۹۹ ، ۲۳:۲۶ فروغ سادات

سلام :)

وقتی پست میذاری سریع به من الهام میشه😂💛

خیییلی خییلی دوست داشتم این پستت رو . چون پر از علاقه بود ، پر از حس های خوب ... و از شیرینی کلام و روونیِ تعریف کردنت نگم !

با نوشتنت به من همون حسی رو میدی که خودم حین انجام کارهایی که بهشون علاقه دارم داشتم که خیلی وقته نتونستم سمتشون برم و برام یاد آوری میشه که از اون حس ها نگذرم :)

موفق باشی عزیزم 

پاسخ:
سلام عزیزدلم
میدونستم سریع میای😍😂
انشاءالله همیشه کارهایی رو انجام بدی که دوست داری و کلی خاطرات خوب برای خودت بسازی❤🌹
۲۱ تیر ۹۹ ، ۲۳:۳۶ فروغ سادات

یاسمن وقتی کسی نبود این رد پا ها رو دنبال کن 😂😁 

پاسخ:
چشم چشم😍😍😂
۱۰ مرداد ۹۹ ، ۰۲:۱۳ سعید فریدنیا

منم یکی از بدترین بخش هایی که رفتم picu بود. کوجولوهای بدحالی که بیشترشون امیدی به موندنشون تو این دنیا نیست... نگاهت میکردن و حتی از گریه کردنی که ابتدایی ترین حق بچه هاست محروم بودن... جون یه لوله داخل دهنشونه که باعث میشه نتونن صدایی تولید کنن و دیدن تلاششون برای گریه کردن و در عین هوشیار بودنشون زجر آور بود... 

پاسخ:
آره این نوزادان بدحال تو تقابل عجیبی بین مرگ و زندگی قرار دارن، و اونقدرا هم بزرگ نیستن که بتونن دردشون رو فریاد بزنن، امیدوارم هیچ نوزادی تو این شرایط قرار نگیره

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">